مشاوره اعزام

می دونم فاصله پست گذاشتنا طولانی شده این به خاطر اینه که شاید من صبورتر شدم. قبل از رسیدن به کانادا هفته ای یکبار هم که بود پست می گذاشتم بعد از رسیدن ، هر یک ماه یکبار شد. الان که به قول معروف یه جورائی عرقمون خشکیده و پوست کلفت تر شدیم شده سالی یکبار .  اون موقع ها تب و تابمون زیاد بود و یه جورائی آتیشمون تند و تیز ، الان که فهمیدیم کجا چه خبره پیش خودم می گم : آخه می خوای چی بنویسی ، از کجا بنویسی اینکه اینجا هنوز برف می یاد اینکه اینجا هنوز سرده خوب که چی ؟؟؟!!!!

یه وقتهایی گفتن و شنیدن و خوندن واقعیت ها چندان لذت بخش نیست. اینجا می شه عادت کرد ولی راحت نمی شه زندگی کرد.

برای دوستانی می نویسم که همچنان چشم به راه مراحل بعدی و رسیدن روز موعود(وارد شدن به کانادا) هستند. اینجا آرامش پیدا کردن یه جورائی عادت کردن به شرایط زندگیه . که برای همه یکسان نیست . اینجا هیچ کسی نمی تونه مثل شخص دیگه زندگی کنه واقعا می تونم بگم که هر کسی مثل خودش می تونه زندگی کنه و برای هر کسی موفقیت در کانادا یه معنی داره.

نظرها متفاوته اینجا به جرات می تونم بگم که همه (تازه واردا تا 5 سال اول ) کلاف سردر گمند. نه می تونند برگردند نه می تونند دلشونو یه دل کنند که همینه.

 اینجا نمی شه پیش بینی فردامونو بکنیم . هر روز با روز بعد متفاوته هیچ کاری اینجا همیشگی و دائمی نیست حتی اگه کارفرما هم حاضر باشه که تا آخر نگهت داره بازم یه جورائی خودت راضی نخواهی ماند. می خوای که کارتو عوض کنی، بالاتر بری و  

اینجا مدارک تحصیلی ایران ارزیابی  می شه  ولی هیچ وقت شناخته شده و قابل قبول نخواهد شد. چرا شاید بعضی از واحدهای دانشگاهی در صورتیکه که بخوای وارد دانشگاه بشی قابل قبول باشه ولی در کل تحصیلاتی که ایران داشتی به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست. خودمون رو نمی تونیم گول بزنیم یه واقعیته، اینجا به خاطر شعارهای انسان دوستانه و دم زدن از حقوق بشر،  هیچ وقت  به طور مستقیم نمی گند که:  نه ، قابل قبول نیست ولی صد در صد حالیمون می کنند که آقا هر چی بودی اونجا بودی ، اینجا چی هستی؟؟؟؟؟؟؟؟؟

 اینجا حتما باید مدرک کالجی یا دانشگاهی اینجا رو داشته باشی. تازه وقتی هم مدرکو می گیری تازه سر بزرگش زیر لحافه حالا بیا و کار پیدا کن. تجربه ی کانادائی می خواد اونم نه توی یه فروشگاه یا یک کارخانه ، خیلی از هموطنان فکر می کنند همین که یه جا مشغول بشند کافیه که بتونند پست مربوط به شغل خودشون رو پیدا کنند اینجا اگه توی کار مربوط به خودت تجربه نداشته باشی نمی تونی پست مورد نظر خودت رو بگیری ولو اینکه یه جورائی توی شرکت مربوطه خودی نشون بدی و فرصتی پیدا کنی و دری به تخته بخوره و بخت در خونه تو بزنه شــــــــــایــــــــــــــد بشه  مثلا از صندوقداری بری قسمت اداری پست پیدا کنی (غیر ممکن نیست ولی یک در صد هزاره).  

من هنوزم بعد از گذشت 3 سال و نیم با اینکه وقتی پشت سرمون نگاه می کنم یه جورائی تا الان شخصا از شرایطم راضی بودم ، بازم  می گم که اصلا آسون نیست.  اینجا زندگی کردن و عادت کردن سخته . از ما گفتن

تا بعد 

همچنان زندگی می گذرد . نه،  شاعر نشدم، افسرده و سر خورده هم نشدم ، فقط یه کمی حال و هوای غربت،  منو گرفته ولی خوب زیاد مهم نیست . بگذریم

بسیار شنیده ایم که گفته اند «هرکجا باشم باشم، آسمان، فکر، زمین مال من است». واقعیت این است که زندگی شعر نیست. دنیا مرزهایی دارد و شما یک ایرانی هستید. هیچ کشور دیگری سرزمین شما و خاک شما نیست و نخواهد بود. شما می توانید در هر کشوری که بخواهید اقامت کنید، درست مثل هتلی که برای اقامت انتخاب کرده اید این هتل می تواند بسیار شیک، مرفه و اصلا هفت ستاره باشد. اما در هتل احساس خانه را نخواهید داشت. شما متعلق به خاک خودتان هستید و انجا را با همه ی بدیها، خوبی هایش می شناسید، با جرایم و جنایات وخرافاتش آشنا هستید. این ور آب شما روی زمان و مکان و فرهنگ سوار نیستید. در دراز مدت حسی شبیه عدم تعلق روی شما سوار می شود. البته عدم تعلق و چون سرو ازاد بودن خیلی هم خوب است ولی واقعیت این است که روح ادمی برای لذت بردن ازچیزها نیاز به احساس تعلق دارد. بدون حس تعلق از زیبایی، نظم و آزادی اطرافتان بهره ی چندانی نمی برید چون اینها «مال» شما نیست. تصاویر از برابر شما می گذرد، شما می بینید اما عمق حس جاری در محیط در روح تان نفوذ نمی کند و در یک کلام » حال نمی دهد». این که می بینید کسی در بهترین ساحل دنیا با بیکینی نشسته و مارگاریتا میخورد و هوس ساندویچ فری کثافته یا اتوبوس های شهر ری را می کند ادا نیست. این واقعیت مضحک روح ادم است .

واقعیت این است که اگر شما زبان را از 5-10 سالگی توی کشور دیگری یاد نگرفته اید زبان شما خوب نیست. نمره ی ایلتس یا تافل هم فقط حداقل توانایی های شما را در زبان انگلیسی نمایش می دهد و ربط چندانی به محاوره ی روزمره ندارد. زبان دریچه ی ارتباط شماست با دنیا. طبیعی ست که وقتی نتوانید خود را خوب بیان کنید میزان هوش و دانش و بقیه ی مهارت های شما هم به سادگی زیر سوال می رود. شما با زبان نه چندان خوب با لهجه ای غریب در محیطی رها خواهید شد که حتی یک کودک هشت ساله از شما به نحو موثرتری با محیط ارتباط برقرار می کند. هر کشوری برای خودش در این زمینه شرایط خاصی دارد. من از اروپا چیز زیادی نمی دانم. اما مثلا در انگلیس درست حرف زدن بسیار مهم است و تاکید روی گرامر درست بسیار. در استرالیا و نیوزیلند شما انواع ادمها را با لهجه های مختلفی خواهید دید که وقتی دهانشان را باز می کنند و به انگلیسی حرف می زنند حتی یک کلمه اش را به دلیل لهجه ی مخصوص انها در ابتدا نخواهید فهمید. این که شما بطور مداوم در ارتباط و فهم دیگران دچار اشکال می شوید بر روی توانایی شما برای یافتن کار، دوست یابی و حتی خرید یک بستنی هم تاثیر خواهد گذاشت. اگر برای شما درست حرف زدن؛ ارتباط انسانی، پذیرفته شدن در یک جمع به عنوان یک انسان فصیح و بلیغ مهم است به این قضیه فکر کنید. 

من شخصا همیشه با کله خری ذاتی خودم فکر می کردم که تنها سفر کردن اسان تر است. اما واقعیت این است که خصوصا در سالهای اول که اوضاع سخت تر می گذرد داشتن یک رفیق، یک همراه، یک همسفر (و هرچه بیشتر بهتر) به نحو عجیبی به شما قدرت می دهد. دوستانی را می شناسم که سالهای اول مهاجرت ناچار به کارهای خیلی پست تن داده اند اما از آن روزها به عنوان بهترین روزهای زندگی یاد می کنند. دلیلش به طور ساده این بوده که این دو دوست از دبیرستان با هم بوده اند و با هم از ایران خارج شده اند. آنها تعریف می کنند که بعد از کار با هم ابجو می خوردیم و به مشکلاتمان می خندیدیم. توجه بفرمایید که اگر هم تنها باشید بعد از یک روز سخت می توانید ابجو بخورید اما کسی نیست که باهاش بخندید و در نتیجه بعد از خوردن ابجو بیشتر احتمال دارد که به حال خودتان گریه کنید. داشتن همراه مهم است اما نکته ی ظریف این است که دو همراه باید دقیقا به یک اندازه تصمیم به مهاجرت داشته باشند. هیچ وقت کسی را به زور تشویق به همراهی با خود نکنید. مهاجرت راه دشواری است و انکه نمی خواسته وسط راه می برد و نه تنها یاری نمی شود که باری می شود که باید روی دوشتان بکشید و یا رهایش کنید که در هردو حالت فقط ادامه مسیر را دشوارتر خواهد کرد

این که با چه میزانی از سرمایه از ایران خارج می شوید تیغ دو لبه است. اگر با پول کمی که برای چند ماه زندگی کفاف می دهد خارج شوید احتمال موفقیت شما بالاتر از کسی است که با سرمایه ای بین 50 تا 500 هزار دلار خارج شده چون فشاری که به شما خواهد امد شما رو توی جامعه ذوب می کند و باعث می شود که از ترس بجهید بالا و برای خودتان کاری دست و پا کنید. بدترین حالت نصفه نیمه است که نه انقدر در اضطرارید که کف زمین بشورید و نه انقدر پول دارید که نگران کار و در امد نباشید. اگر سرمایه ای که خارج می کنید بالای یک- دو میلیون دلاراست، شما اساسا آدم موفقی هستید و احتمالا هرجا بروید ادم موفقی خواهید بود و پیشنهاد می کنم وقت تان را با خواندن این نوشته هدر ندهید.

چیزهایی که شما بعد از مهاجرت به دست می اورید (آزادی، رفاه، امنیت ) همانقدر مهم است که چیزهایی که پشت سر می گذارید ( خانواده، دوست، خاک آشنا، شغل، ) . بطور ساده هر قدر چیزهایی که شما پشت سر می گذارید کمتر باشد و دست آوردهای شما آن طرف ناچیزتر، کفه ی شما در دیگر سو سنگین تر خواهد بود و شما مهاجر موفق تری خواهید بود. بطور مثال اگر در ایران توی کارتان ناموفقید؛ حق شما خورده می شود، خانواده ای دارید که بارشان را باید بکشید، مهاجرت برای شما گزینه ی خوبی است. چون از شر چیزهایی که دوست ندارید خلاص می شود و این طرف هرچه که درانتظارتان باشد از انچه که تجربه می کنید بهتر خواهد بود. اما برعکس اگر شغلی دارید که به شما هویت می دهد، مورد احترام هستید، خانواده و حلقه ی دوستانی دارید که با انها خوشید و تنهایی هایتان را پر می کنید بیشتر به تصمیمتان فکر کنید چون خیلی از اینها رابه اسانی برای همیشه از دست می دهید. به یاد داشته باشید که ذهن آدمی ذهنی مقایسه گر است. شما ممکن است زیرک باشید و از دام مقایسه خودتان با دیگران در بروید اما از دام مقایسه امروز با گذشته ی خود به سختی می توان در آمد.

حتما می نویسم چی چرا ،